در مصاحبه روابط عمومی واحد دماوند با محمد صحی دانشجوی میهمان رشته مهندسی تکنولوژی نرم افزار عنوان شد:
در گذشته نگاه به معلولان بد بود، اما اکنون پذیرفته‌اند که معلول انسان است و در کنار بقیه مردم زندگی می‌کند
معلولیت شاید برای کسانی که به آن دچار می شوند جهان زیبای پیش رو را به جهانی تاریک تبدیل کند، اما شاید باورمان نشود همین افراد معلول، می‌توانند همه کارهایشان را خودشان انجام دهند و در عرصه ورزش بر قله‌های رفیع مسابقات جهانی و پارالمپیک قرار بگیرند و به جایگاهی برسند که به گفته خودشان بسیاری از افراد سالم آرزوی رسیدن به آن را دارند.
برای فهمیدن راز این موفقیت‌ها و لمس این واقعیت از نزدیک به اردوی تیم ملی بسکتبال با ویلچر معلولان رفتیم که در این سالها مدالهای زیادی را برای میهن اسلامی به ارمغان آورده اند.
متن کامل گفت‌وگوی خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانشجویان ایران را با محمد صحی ورودی 89 واحد تهران شمال و دانشجوی میهمان واحد دماوند دررشته مهندسی تکنولوژی نرم افزار می خوانید :
علت و نوع معلولیت
درابتدا در سن 16 سالگی دریک حادثه افتادن از بارفیکس به علت شکستگی کمر دچار ضایعه نخایی شدم و دیگر قادر به راه رفتن نبوده ام بعد از دوران اولیه و آشنایی با شرایط فیزیکی خودم تنوانستم با ویلچر شروعی دوباره داشته باشم.
سال 81 شروع ورزش
از دوران سالم بودنم بسکتبال بازی می کردم در تیم منطقه بودم و بعد از معلومیت جذب بسکتبال با ویلچر شدم.
انگیزه بیشتر
در همان سال در شهر تهران بودم ، که با جانبازی به نام آقای سید شهاب الدین بطام طبار در یک مجلس زیارت عاشورا آشنا شدم که ایشان قهرمان تیر اندازی با کمان کشورمان هستند و مرا به سالن آوردند و کم کم با حمایت مسئولین باشگاه ایثار جذب ورزش شدم.
از همان ابتدا به راحتی قبول کردم که این اتفاقی است که افتاده و من باید از ویلچر استفاده کنم و بعد از 6 الی 7 ماه به مدرسه رفتم و به ادامه درسم در دبیرستان پرداختم.
نگاه آن سالها و نگاه امروز
همیشه مسئولان و مردم نگاهی ترحم آمیز به معلولان دارند و به معلولان به چشم یک مصرف کننده می‌نگرند که هیچ کاری نمی‌توانند انجام دهند.
در گذشته نگاه‌ها به معلولان خیلی بد بود، اما اکنون پذیرفته‌اند که معلول انسان است و در کنار آن‌ها زندگی می‌کند.
موفقیت‌ها بخشی از توانایی‌های یک معلول
اکنون این که توانسته‌ام این همه مدال کسب کنم و بارها وبارها پرچم پرافتخار ایران اسلامی را به اهتزازدر آورم صد البته لطف خدا بوده است و مدیون لطف خداوند هستم. در کنار آن هم توانسته‌ام تنها بخشی از توانایی‌های یک معلول را نشان دهم.
انتظار از سازمان ها
از سازمان بهزیستی انتظار دارم که بیشتربه معلولان کمک کند، به آن‌ها راه را نشان دهند که خودشان را پیدا کنند، اشتغال‌زایی کنند و بتوانند خودشان را نشان دهند. اکنون معلولان بسیاری را می‌شناسم که با کاری که انجام می‌دهند چند نفردیگر را هم تامین می کنند و تحت حمایت دارند، آیا نمی‌شود این نوع کار را به همه معلولان تعمیم داد؟
انتقاد از صندوق حمایت از قهرمانان
این صندوق سالها است که تاسیس شده، اما هنوز هم بین افراد معلول و سالم تبعیض قائل می‌شود. در حقوق ماهیانه‌ای که این صندوق به قهرمانان می‌دهد ، پولی که به معلولان داده می‌شود یک سوم افراد سالم است. مگر مدالهای ما با مدالهای آن‌ها چه فرقی می‌کند. این صندوق به مدال آوران المپیک، جهانی و آسیایی افراد سالم حقوقی را برحسب امتیاز بندی آن‌ها در نظر می‌گیرد، اما برای افراد معلول تنها به کسانی حقوق می‌دهد که مدال پاراالمپیکی داشته باشند و به مدال آوران جهانی و آسیایی توجهی نمی کند.
آماده سازی برای کره جنوبی
در تیرماه سال آینده مسابقات جهانی در کره جنوبی است که ما بعد از کسب مقام سومی در آسیا ، اقیانوسیه سهمیه شرکت در این مسابقات را کسب کردیم و حالا باید تمرینات بیشتری داشته باشیم تا به امید خدا بتوانیم در این مسابقات موفق باشیم.
پیش‌بینی از نتایج این دوره
نمی‌شود چیزی گفت، چون تیم ها با امکانات بسیار عالی شرکت می کنند ولی تیم ما هنوز در امکانات اولیه مثل ویلچر ورزشی دارای مسئله است.
