واقعیات محیط بانی، صیادی و شکارچی این چیزی نیست که اکنون در جامعه رقم می خورد! بایستی اندک شکارچیانی که حامی حیات وحش هستند را با دوستداران محیط زیست را در مقابل قرار دهیم.
یاسین رحمانی: با محیط بان عباس میرزاکریمی که گفتگو می‌کردم ایشان اظهار داشتند در سال ۶۹ که تحت عنوان محیط بان روزمزد مشغول به کار بودند، با خودروی لندروری گشت می زدند که به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر ۲۰ لیتر مصرف سوخت داشت و با این‌حال قبل از رسیدن به اداره محیط زیست، پول سوخت خودرویشان توسط رئیس پاسگاه پرداخت می‌شد، لاستیک خودرو هم به وفور بود و مشکلی از بابت گازوئیل موتور برق و نفت پاسگاه هم نداشتند. ایشان بیان کردند که در آن زمان وقتی هم با متخلفی برخورد می شد مسئولین سازمان قاطعانه حمایت می کردند و تشویق وتنبیه هر کدام جای خود داشت. پروانه های شکار چهارپا در هر شهرستان بیش از ۷۰ تا ۸۰ راس و پروانه پرنده هم به وفور صادر می شد. در آن زمان با این همه، هم محیط بان بود، هم شکارچی و هم حیات وحش!
ولی چه کردیم که اینگونه شد؟
مطابق آمار رسمی و گفته‌های محیط بانان با سابقه، در دهه ی ۶۰ و ۷۰ در شهرستانی فقط یک مورد متخلف به محیط بان شلیک کرد که آن هم سهوا و به قصد اینکه به لاستیک خودرو مامورین شلیک کند تا آنها از تعقیب دست بردارد، آن گلوله به محیط بان خورد و در آن زمان حتی برابر قانون، پرونده شهادت هم تشکیل نمی شد.
ولی حال چه بر سر محیط زیست و فرهنگ محیط زیست آمده است؟ زیستگاه ها را تخریب کردیم! مجوزهای حمل سلاح فراوانی صادر کردیم! تشکل های مرد نهاد و فعالان محیط زیست را حذف کردیم! متخلفان ۱۱۶ محیط بان را به شهادت رساندند! کسانی را در راس فرمانده یگان حفاظت قرار دادیم که یک روز هم محیط بانی نکرده بودند! پارتی بازی و لابی را رواج دادیم! سرنوشت محیط بانان سخت‌کوش هم که وقتی آنها را جانباز و قلع و قمع کردیم به صاحب نفوذان واگذار و سپس حذف کردیم! فرمانده‌های ناآگاه، نیروهای سخت‌کوش و بی ادعا را هدف قرار دادند! فرهنگ سازی در مورد حفظ و حراست از محیط زیست را فراموش کردیم! جامعه را از اتفاقات و رویدادادهای زیست‌محیطی دور نگه داشتیم! محیط بانان را بی انگیزه کردیم و افرادی را وارد محیط بانی کردیم که تعریف و تفسیری از واقعیات محیط بانی نمی دانستند و حالا هم بحث ممنوعیت شکار را مطرح می کنیم!
یکی از آرمان های من، محیط‌بانان و دوستداران و حامیان محیط زیست ممنوعیت شکار بوده است ولی با این بستر و وضعیت موجود محیط زیست کشورمان، آیا تحقق چنین امری ممکن است؟!
منبع: محیط بان دماوند
