1.درباره توافقنامه ژنو – که به باور نگارنده بیشتر نقشه راه توافق است – مواضع افراطی و تفریطی زیاد دیده و شنیده می شود.گروهی آن را به مثابه فتح خرمشهر و بالاتر از آن می دانستند و عده ای به منزله سقوط خرمشهر! آن یکی از شهد شیرین فتح الفتوح دم می زند و این یکی از جام زهر کشنده فریاد برمی آورد! و امان از این افراط و تفریط ها که گویا تمامی ندارد.
حق این است که این توافقنامه نه شهد شیرین است و نه جام زهر! داروی تلخی است که نظام نوشیده است برای شفای بیماری خوش خیالی و ساده انگاری برخی از ما مردم و مسئولانمان!
2. این توافقنامه تلخ است؛ چرا که میان آنچه امتیاز داده ایم و امتیاز ستانده ایم توازن زیادی وجود ندارد. یعنی وزن آنچه به دست آورده ایم کمتر است از آنچه 1+5 تعهد داده اند. توقف غنی سازی 20/0 ، تبدیل مواد غنی شده به 5/0 و توقف فعالیت آب سنگین اراک، اجازه بازرسی های وسیع از مراکز هسته ای یا مشکوک به هسته ای! در قبال آزادسازی 8 میلیارد دلار از 70 میلیارد دلار پول بلوکه شده ما، آن هم در هر ماه یک و نیم میلیارد دلار! و رفع محدود برخی تحریم های غیراساسی!
کافی است بدانیم یکی از همین بدهکاران بانکی، میزان معوقاتش به بانک ها دو برابر همین 8 میلیارد دلار است!! که اگر سیستم بانکی و قضایی ما عزم خود را جزم کند بیش از مقدار آزاده شده پول های بلوکه شده ی ما خواهد بود! این یک روی سکه!
3. روی دیگر سکه اما نکات مثبت آن است که در کوتاه مدت و میان مدت تاثیر داشته و خواهد داشت:
اولاً حریف سرسخت ما پس از ده سال، غنی سازی را - ولو با قید و شرط- پذیرفته است.
ثانیاً شوک مثبت این توافق در بازار پرالتهاب داخل، اگرچه منجر به ارزانی نشده اما افزایش بی رویه تورم را تا حدودی متوقف کرده است، که البته اگر تدبیر نشود ممکن است به حال اولیه برگردد.
ثالثاً این توافق جلوی همگرایی بیشتر آمریکا و اروپا بر علیه ایران اسلامی را برداشته است. حتی به اختلافات داخلی آمریکا تا حدودی دامن زده است.
رابعاً بهانه های بیهوده شیوخ خلیج بویژه عربستان و قطر را از آنها گرفته و تا حد زیادی آنها را خلع سلاح کرده است.
خامساً آن گروه از عناصر داخلی که دائماً حاکمیت ایران اسلامی را متهم به تنش آفرینی می کردند خلع سلاح کرده و می بینیم که اکنون به ناچار به حربه هایی چون واگذاری اختیارات دولت برای انحلال مجلس! متوسل شده اند.
و سرانجام اینکه اگر روزی 1+5 تعهدات خود را نقض کرد – که بعید هم نیست – ما چیز زیادی از دست نداده ایم، به سرعت می توانیم صنعت هسته ای را تقویت کنیم. در عوض این بار بانگ بی اعتمادی به آمریکا را از زبان کسانی می شنویم که مقاومت بر سر موضوع هسته ای را تنش آفرینی می پنداشتند و این موضوع ما را به یک اتفاق ملی و اجماع ملی که مورد نظر رهبر فرزانه و هوشیارمان است، نزدیک می کند.
طبیعی است آنگاه که لایه های تزویر و خیانت پنهان استکبار علنی شد، دیگر نباید و نشاید که کسی دم از تعامل بزند و به قصد تنش زدایی سخن از سازش بگوید.
اینجاست که معلوم می شود چرا رهبر حکیم انقلاب اسلامی با قدرت و قاطعیت از دولت محترم و تیم مذاکره کننده حمایت کردند و آنان را «فرزندان خودمان» و «بچه های انقلاب» خواندند. هنر حکمت ولایت همین جا روشن می شود که ایشان با سخن گفتن از «نرمش قهرمانانه» پرونده مهم و سرنوشت ساز هسته ای را که برای مدتی تبدیل به یک موضوع اختلافی گردیده بود به یک پرونده ملی تبدیل کرده و همگان را به اعتماد به دولت و تیم مذاکره کننده فراخواندند و بانگ عزت آفرین بی اعتمادی به آمریکا و پلیدی صهیونیسم خبیث را برآوردند.
و در این باره نکاتی است که بماند برای فرصتی دیگر بعون ا... و توفیقه.
منبع: کرانه ها